ธันวาคม 4, 2013
สองข้างทางปกคลุมไปด้วยหิมะ ทว่าตรงกลางถูกเหยียบย่ำจนเป็นฟองสีคล้ำ ๆ ด้วยเท้าของผู้คนที่เร่งรีบจำนวนหลายร้อยคน นี่เป็นวันก่อนวันคริสต์มาส ผู้คนพากันเร่งรีบไปมาบนทางเดิน พร้อมกับหอบข้าวของเต็มไม้เต็มมือ เขาส่งเสียงหัวเราะและร้องเรียกกัน ขณะที่เดินฝ่าฝูงชนไป
บนไหล่ทางมีต้นเมเปิลเก่าแก่ชูกิ่งก้านสูงขึ้นสู่ท้องฟ้า ต้นเมเปิลลู่ลมไปมา ส่งเสียงคร่ำครวญ ขณะที่ลมแรงพัดกิ่งก้านโน้มลงสู่พื้นดิน มีเสียงหัวเราะที่หยิ่งยโสดังมาจากต้นสนงดงาม ซึ่งชูกิ่งก้านเขียวชอุ่ม วางมาดภูมิฐาน สะบัดหิมะกระจายไปสู่พื้นดินข้างล่าง
“ฉันคิดว่า” ต้นสนกล่าวเสียงแหลม “นายน่าจะพยายามมากขึ้นอีกหน่อยที่จะอยู่นิ่ง ๆ เจ้าประคุณเอ๋ย นายน่าเกลียดมากพอแล้ว เพราะใบของนายร่วงเกือบหมดแล้ว ถ้านายขยับไปขยับมา นายก็จะไม่มีใบเหลือเลย”
“ฉันรู้ดี” ต้นเมเปิลเฒ่าตอบ “ทุกสิ่งทุกอย่างมีเครื่องประดับงดงามที่สุด เพื่อฉลองวันประสูติของพระเยซู จากที่นี่ฉันมองเห็นเครื่องประดับประดาไปจนถึงหัวมุมถนนแต่ละสาย เมื่อวานนี้มีคนเอาไฟงดงามสว่างไสวที่สุดมาประดับต้นไม้ทุกต้นตามทาง ยกเว้นฉัน นึกอยู่แล้ว” ต้นเมเปิลถอนหายใจเบา ๆ เกล็ดหิมะละลายเป็นหยดน้ำตา ไหลลงมาตามลำต้นที่ตะปุ่มตะป่ำของมัน
“โอ้ ก็แน่ล่ะ! นายคิดว่าเขาจะเอาไฟมาประดับนาย เพื่อให้เห็นความน่าเกลียดชัดยิ่งขึ้นหรือ” ต้นสนยิ้มเยาะ
“นายคงพูดถูก” ต้นเมเปิลตอบด้วยเสียงเศร้า ๆ “น่าจะมีที่ไหนให้ฉันไปหลบซ่อน จนกว่างานฉลองจะสิ้นสุด แต่ฉันต้องทนยืนอยู่ที่นี่ เป็นสิ่งน่าเกลียดอย่างเดียว ท่ามกลางความงดงามนานับประการ เขาน่าจะมาตัดฉันทิ้งเสีย” มันถอนหายใจด้วยความเศร้า
“เอ้อ ฉันไม่ได้ประสงค์ร้ายต่อนายนะ” ต้นสนตอบ “แต่นายไม่น่าดูน่าชมเลย บางทีคงดีกว่าสำหรับเราทุกคน ถ้าเขามาตัดนายทิ้งเสีย” ต้นสนชูกิ่งก้านอันงดงามเขียวชอุ่มขึ้นอีกครั้ง “นายน่าจะพยายามเก็บใบเล็ก ๆ สามใบที่เหลือไว้ อย่างน้อยต้นของนายก็จะได้ไม่โกร๋น”
“โอ้ ฉันพยายามอย่างหนัก” ต้นเมเปิลเฒ่าร้อง “ฤดูใบไม้ร่วงแต่ละปี ฉันบอกตัวเองว่า ‘ปีนี้ฉันจะไม่สละใบแม้แต่ใบเดียว ไม่ว่าจะมีเหตุผลใดก็ตาม’ แต่ก็มักจะมีคนผ่านมาเสมอ มีคนที่จำเป็นต้องใช้ใบมากกว่าฉัน” มันถอนหายใจอีกครั้ง
“ฉันบอกนายแล้วว่าอย่าให้เด็กขายหนังสือพิมพ์ปอน ๆ นั่นหลายใบนัก” ต้นสนกล่าว “ทำไมนายถึงกับโน้มกิ่งให้ต่ำลงไปอีก เขาก็เลยเอื้อมถึง ฉันเตือนนายแล้ว”
“ใช่ นายเตือนฉัน” ต้นเมเปิลเฒ่าตอบ “แต่เด็กน้อยคนนั้นมีความสุขมาก ฉันได้ยินเขาบอกว่าจะเก็บไปให้แม่ผู้พิการของเขา”
“โอ้ ทุกคนมีจุดมุ่งหมายดี ๆ กันทั้งนั้น” ต้นสนกล่าวเย้ยหยัน “เหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอต้องการใบที่มีสีสันไปตกแต่งงานเลี้ยง แน่นอน! ใบของนายยังไงล่ะ”!
“เธอเก็บไปเยอะแยะเลย ใช่ไหม” ต้นเมเปิลเฒ่ากล่าว ดูเหมือนว่ามันยิ้มด้วยความพอใจ
ทันใดนั้นเอง ลมเย็นพัดกระโชกมา นกน้อยสีน้ำตาลตกลงไปที่พื้นดิน ตรงโคนต้นเมเปิล นอนตัวสั่นอยู่ มันหนาวมากจนกระพือปีกไม่ไหว ต้นเมเปิลเฒ่ามองดูด้วยความสงสาร แล้วก็รีบสลัดสามใบสุดท้าย ใบสีทองล่องลอยลงไปคลุมนกน้อยที่นอนตัวสั่นอย่างนุ่มนวล มันนอนนิ่งอยู่ใต้ไออุ่นของใบเมเปิล
“นายทำอีกแล้ว!” ต้นสนร้องโวยวาย “นายให้เขาไปหมดทุกใบเลย พอถึงเช้าวันคริสต์มาส นายจะทำให้ทางเดินของเราน่าเกลียดที่สุดในทั่วเมือง!”
ต้นเมเปิลเฒ่าไม่กล่าวอะไร มันชูกิ่งก้านรองรับเกล็ดหิมะไว้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อจะได้ไม่ร่วงลงไปถูกนกน้อย ต้นสนหนุ่มเบือนหน้าหนีด้วยความโมโห ทันใดนั้นมันสังเกตเห็นจิตรกรนั่งเงียบ ๆ ห่างจากทางเดินไปสองสามฟุต เขาจ้องพู่กันและผ้าใบ เสื้อผ้าของเขาเก่าและขาดวิ่น ใบหน้าของเขาดูเศร้าสร้อย เขานึกถึงคนอันเป็นที่รักของเขา และเช้าวันคริสต์มาสที่ว่างเปล่า ไร้ความชื่นบาน เพราะเขาขายภาพวาดไม่ได้สักใบในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา
แต่ต้นสนไม่เล็งเห็นข้อนี้ แทนที่จะเป็นเช่นนั้น มันหันไปกล่าวกับต้นเมเปิลเฒ่าด้วยน้ำเสียงยโสว่า “อย่างน้อยก็ชูกิ่งก้านโกร๋น ๆ ของนายให้ห่างจากฉันหน่อย มีคนกำลังวาดรูปฉัน ความอัปลักษณ์ของนายจะทำให้ฉากหมดสวย”
“ฉันจะพยายาม” ต้นเมเปิลเฒ่าตอบ มันชูกิ่งก้านให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เกือบมืดแล้ว เมื่อจิตรกรเก็บขาตั้ง แล้วเดินจากไป ต้นสนหนุ่มเหนื่อยอ่อนเพราะความหัวเสีย และจากการวางท่าให้วาดรูป
เช้าวันคริสต์มาสต้นสนตื่นสาย ขณะที่มันสะบัดหิมะจากกิ่งก้านด้วยความหยิ่ง มันทึ่งใจที่เห็นคนกลุ่มใหญ่ห้อมล้อมต้นเมเปิล ส่งเสียงฮือฮา ขณะที่ถอยออกมาแหงนหน้าจ้องมอง แม้แต่คนที่เร่งรีบก็หยุดครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินต่อไป
“อะไรกันนะ” ต้นสนยโสครุ่นคิด มันแหงนขึ้นดูเช่นกัน โดยนึกว่ายอดต้นเมเปิลคงหักลงมาเมื่อคืนนี้
ทันใดนั้นเอง หนังสือพิมพ์ปลิวจากมือเด็กขายหนังสือพิมพ์ที่ดีอกดีใจ โดยปลิวมาติดที่ต้นสนหนุ่ม ต้นสนอ้าปากค้างด้วยความทึ่งใจ เพราะปกหน้าหนังสือพิมพ์เป็นภาพจิตรกรชูภาพวาดของเขา เป็นภาพต้นไม้ใหญ่สีขาวที่ไร้ใบ ปกคลุมด้วยหิมะ สูงตระหง่านฟ้า เบื้องล่างมีนกน้อยสีน้ำตาลปกคลุมด้วยใบสีทองสามใบ ใต้ภาพมีใจความว่า “สิ่งที่วิเศษสุดก็คือการสละให้ทั้งหมด”
ต้นสนหนุ่มโค้งคำนับเงียบ ๆ ภายใต้ความงดงามตระการตาของต้นเมเปิลเฒ่า
Copyright © 2024 The Family International